Zamek Mirów

Historia zamku sięga pierwszej połowy XIV wieku, kiedy to na wapiennej skale zbudowana została murowana, gotycka strażnica. Odkryte w czasie prac archeologicznych przedmioty potwierdziły wcześniejsze istnienie w tym miejscu osady plemion kultury łużyckiej, a następnie drewniano-ziemnego grodu powstałego w końcowej epoce brązu tj. około 900-700 lat p.n.e. oraz pózniejsze istnienie warowni z okresu rzymskiego i wczesnego średniowiecza. Legendarnym władcą grodu w czasach Bolesława Krzywoustego był rycerz Mir, od którego imienia powstała nazwa zamku i osady. Przypuszcza się, że fundatorem murowanej strażnicy był nim Kazimierz Wielki lub Władysław Opolczyk.

Pod koniec XIV w. ta niewielka jednopiętrowa warownia zajmowała powierzchnię około 270 m kw. Należała ona wtedy do rycerzy Krzeczora i Krystyna herbu Lis, właścicieli pobliskiego zameczku w Koziegłowach. Około 1489 roku Mirów z okolicznymi dobrami nabył Piotr Myszkowski herbu Jastrzębiec. Przez następne 144 lata zamek był siedzibą rodową Myszkowskich. W tym okresie był on wielokrotnie przebudowywany i rozbudowywany. W roku 1633 dobra mirowskie nabył Jan Koryciński, a na cztery lata przed potopem właścicielem zamku zostali Męcińscy, którzy niedługo cieszyli się nowym nabytkiem gdyż Mirów podobnie jak i większość zamków na jurze został zniszczony przez wojska szwedzkie. Część ocalałych pomieszczeń zamieszkana była jeszcze do roku 1787, ale pogarszający sie stan zamku i grozba zawalenia sie stropów zmusiły ostatnich mieszkańców do opuszczenia rezydencji.

Pierwszy kamienny zamek zbudowany w drugiej połowie XIV wieku został stopniowo przebudowany i rozbudowany w XV i XVII wieku o czym świadczą zachowane profilowane portale kamienne drzwi i okien. W okresie swojej największej świetności zamek składał sie z dwóch części: zamku górnego i dolnego. Zamek górny wzniesiony był na wysokiej skale z zastosowaniem łęków konstrukcyjnych na planie zbliżonym do trapezu. Składał się on z budynków mieszkalnych, z których do chwili obecnej zachowały się ściany do wysokości trzeciego piętra, pozbawione stropów i schodów. Przetrwały także duże przesklepione kolebkowo komory oraz wykute w skale piwnice i pomieszczenia dolne. Nad całością dominuje wysoka pięciopiętrowa wieża obronna. Zamek dolny, zachowany jedynie we fragmentach, otoczony był pierścieniem murów obwodowych łączących dwie wieże bramne, pomiędzy którymi znajdował się dziedziniec gospodarczy. Dalej za druga bramą rozciągało się międzymurze tworzące mały dziedziniec wewnętrzny, zamknięty czworoboczną kamienną wieżą mieszkalną przylegającą bezpośrednio do skały zamkowej. Wysoka pięciopiętrowa wieża od strony wschodniej połączona była kurtyną z czworoboczną basztą obronną z której zachowały się tylko ślady murów. Łączna powierzchnia dwuczłonowej warowni wynosiła ok 1200 m kw. Jak na ówczesne czasy był to zamek średniej wielkości. Idąc 1,5 km na zachód scieżką wzdłuż skałek dojdziemy do zamku Bobolice.